Прадпрыемствы банкрутуюць для продажу за бясцэнак
- 9.01.2013, 8:40
Сталі вядомыя новыя падрабязнасці сустрэчы работніц «Дываноў Брэста» з першым віцэ-прэм'ерам.
З-за прастою на прадпрыемстве яны вымушаныя існаваць на 300 тысяч рублёў у месяц. «Мы ямо шэры хлеб - з супам і на дэсерт. Здаем кроў, каб выжыць. Нашы дзеці засталіся без падарункаў на Новы год», - распавялі працаўніцы.
Па словах рэзчыка матэрыялавырабаў аздобнага цэха ААТ «Дываны Брэста» Галіны Марчук, з красавіка 2012 года яна і яе калегі працуюць некалькі дзён у месяц, і плацяць ім каля 300 тысяч рублёў. Галіна працуе на фабрыцы з 1986 года, але падобнага крызісу ўспомніць не можа, піша «Салідарнасць».
«Летам ездзілі ў калгасы падпрацаваць, а цяпер зіма - як нам жыць?» - дзеліцца Галіна Марчук. - Мы пачулі, што павінен прыехаць Сямашка і вырашылі з ім сустрэцца.
Па словах Галіны, начальства «Дываноў Брэста» хавала візіт віцэ-прэм'ера ад работніц.
«Калі прыехаў Сямашка, на прадпрыемства нас не пусцілі. Але мы прарваліся! Я потым віцэ-прэм'еру сказала: «Што вы думалі, натоўп раз'юшаных баб з двума мужыкамі на прахадной не справіцца?». Бачылі б вы твар нашага дырэктара. Ён рукамі замахаў, думаў, што мы яго біць будзем. І я першае пытанне задаю: «Як вам не сорамна? Не чакалі, што вы віцэ-прэм'ера таемна праведзяце».
Сямашка кажа: «Вы дырэктара павінны любіць». За што, пытаюся. За гэты металалом, які стаіць у цэхах? Палова лініі працуе, а астатняе - не», - распавядае яна.
Галіна прызнаецца, што для яе было шокам тое, што Сямашка, мабыць, не хацеў з імі сустракацца. «Мне гэта дырэктар пазней пацвердзіў, сказаўшы, што заказвае музыку той, хто плаціць. Гэта так сорамна для вялікага начальства баяцца сустрэцца з простымі людзьмі! Мы чакалі, што другі чалавек ва ўрадзе спытае нас: «Людзі, як вы жывяце?».
Замест гэтага першы віцэ-прэм'ер, як кажа Галіна, пачаў «закідваць лічбамі»:
«Маўляў, на тым заводзе яшчэ горш было, але цяпер там ужо добра. Лічбы-лічбы... Сямашка біў кулаком у стол і крычаў: «Я яшчэ не скончыў!». Пена з рота пырскае, не дае людзям слова сказаць.
Мая калега Ніна разліковыя яму паказала, пытаецца: «Як нам жыць за 300 тысяч?». Ён як шпурне на стол гэтыя разліковыя!
Мы спадзяваліся ўбачыць віцэ-прэм'ера, які людзей выслухае. А ён крычыць на нас. Я старалася перакрычаць яго і пару пытанняў папярок задаць. Ён мне рабіў заўвагу за заўвагай. У рэшце рэшт, сказаў: «Як з вамі муж размаўляе?». Моўчкі, кажу. Я хацела, каб ты мой боль даведаўся, а не лічбы даваў, што на гарызонце робіцца.
Ён кажа: «У вас лепш чым на «Камволі». Ім далі 10 мільярдаў, а вам 83». Дзе яны, гэтыя мільярды? Мы іх не бачым.
Нашаму прадпрыемству патрэбны кіраўнік, які выведзе яго з крызісу, такі, як наш мінулы дырэктар Матачкін, з двума вышэйшымі адукацыямі. Яго выжылі з фабрыкі, хоць пры ім мы атрымлівалі мільён трыста тысяч рублёў.
У нас зараз на аднаго работніка па тры ітээраўца. І яны ходзяць на працу кожны дзень, а мы сядзім дома. Мы кроў здаем, каб неяк выжыць. Купляем шэры хлеб - да супу і на дэсерт.»
«Мой малодшы сын прасіў падарунак пад ёлку, а я не змагла яму нічога купіць! - плача Галіна. - Трэба Шаўковага (дырэктар ААТ «Дываны Брэста») пасадзіць на нашу зарплату. Можа, галодны ён прыдумае, як прадпрыемства з крызісу вывесці».
Як распавяла Галіна Марчук, сустрэча скончылася абяцаннямі.
«Сказалі, што ткачы будуць атрымліваць 3,5 мільёны. Смешна. Дзе яны іх возьмуць? Ткачыха задае пытанне: «Як мы можам атрымаць тры мільёны, калі мы нават на працу не ходзім?». Сямашка як грукне кулаком па стале: «Так я сказаў! Я ў сакавіку да вас яшчэ прыеду. І калі не выканае абяцанне дырэктар, то я яго выганю». У мяне такое ўражанне, што нас хочуць цалкам збанкрутаваць і прадаць нейкаму дзядзьку за бутэльку гарэлкі», - упэўненая яна.