Барыс Акунін: Пуцін заразіў усю Расею сваёй панікай
- 13.12.2014, 19:45
Пасля звяржэння Віктара Януковіча ў прэзідэнта Расеі пачалася панічная атака, якой ён заразіў усю краіну.
Цяпер Расеі пагражае рэвалюцыйная будучыня, і яна, у пераносным сэнсе слова, стаіць перад выбарам паміж чвартаваннем, спаленнем на вогнішчы і расстрэлам. Пра гэта заявіў у сваім блогу знакаміты расейскі пісьменнік Барыс Акунін.
"Цяпер, у чарговую гадавіну снежаньскіх мітынгаў 2011 года, многія ўдзельнікі падзей успамінаюць той час, - піша ён. - Нехта асэнсоўвае, нехта тлумачыць, нехта абвінавачвае. Ніхто не апраўдваецца. Паспрабую ж папоўніць гэтую лакуну я - буду апраўдвацца, то ёсць, казаць не пра іншых, а пра сябе: чаму я паступаў так, а не інакш. І што я пра гэта думаю сёння.
У верасні 2011 года, пасля таго, як тандэм зладзіў сваю прастадушную "ракіроўку" і краіна паставілася да гэтага манеўру без асаблівай цікавасці, я сказаў сабе: ну, далей ясна. Эвалюцыйная лесвіца доўгая, праз прыступкі па ёй не скачуць; запыт на дэмакратыю ў Расеі пакуль яшчэ не паспеў; мабыць, краіне давядзецца прайсці праз этап пажыццёвай дыктатуры Пуціна; здароўе ў нацлідара лепш, чым у мяне, і пражыве ён відавочна даўжэй.
Зрабіў аргвысновы - з'ехаў, у настроі кіслым, але ў агульным спакойным. Логіка была відавочная. Большасць суграмадзян гатовая трываць гэтую палітычную сістэму, я - не. Таму няхай большасць суграмадзян застаецца са сваім Пуціным, а я адкланьваюся, балазе ёсць такая магчымасць. Пісаць тэксты я магу дзе заўгодна".
Барыс Акунін піша, што 5 снежня 2011 года, падчас масавай акцыі пратэсту, яго ў Маскве не было.
"Я толкам так і не зразумеў, як і чаму на Чыстых прудах адбылося тое, што адбылося. Памятаю, зведаў тады два моцных пачуцці: здзіўленне і радасць, - прадаўжае ён. - Я памыліўся, памыліўся! Усё лепш, чым мне ўяўлялася! Людзей , якія хочуць жыць у нармальнай краіне, шмат! Яны спрабуюць нешта змяніць, і не ўдзельнічаць у гэтым сорамна.
І я вярнуўся, і ўдзельнічаў - у меру сваіх уяўленняў аб правільнасці. Не лез у лідары руху, таму што не таго поля ягада, але шмат размаўляў з лідарамі - пераконваў, спрабаваў уплываць на іх рашэнні (не занадта паспяхова).
Цалкам маюць рацыю тыя, хто абвінавачваюць мяне ў згодніцтве і мяккацеласці. Пісьменнік Прылепін на нейкай французскай дыскусіі наракаў: калі б вы тады павялі нас на Крэмль, я б першы за вамі пайшоў. Але я не павёў пісьменніка Прылепіна на Крэмль. Адзіны раз, калі я кагосьці кудысьці вадзіў, разам з іншымі літаратарамі, - гэта "пісьменніцкі шпацыр", мэта якой была таксама цалкам згодніцкая: прывесці паліцыю да розуму, каб перастала ганяць масквічоў па бульварах уласнага горада".
Пісьменнік падкрэслівае сваю ўпэўненасць у тым, што пасля рэакцыі і рэпрэсій у рэжыму ў рэшце рэшт спрацуе інстынкт самазахавання, і Крэмль пачне адыгрываць назад, зразумеўшы, што "закручванне гаек" - шлях тупіковы.
"У снежні мінулага года, калі адпусцілі Хадаркоўскага, дзяўчынак з "Пусі Раёт", "грынпісаўцаў", я з ганарлівым выглядам казаў знаёмым: ну вось, бачыце, а вы падалі духам, - піша ён. - Да няхуткага на мазгі Пуціна нарэшце дайшло, што гэта - адзіная магчымасць спакойна састарэць. Зараз ён накрасуецца перад усім светам на Алімпіядзе, пацешыцца агульнай увагай - дарма ці што 50 мільярдаў прасадзіў. Потым пакажа міласэрнасць: у лютым выпусціць "балотных", прысудзіўшы ім ужо адседжанае. Далей - выбары ў Масгардуму, на якіх, хутчэй за ўсё, перамогуць дэмакраты. І паволі рушым. З прыступкі на прыступку, уверх.
Але тут у Кіеве скінулі Віктара Януковіча, і ў расейскага кіраўніка здарылася панічная атака. Ён пачаў адыгрывацца, увесь час падвышаючы стаўкі, і заразіў сваёй паранояй усю краіну. Старадаўні сюжэт пра ролю асобы ў гісторыі. Калі асоба хрэновая, то і краіне хрэнова.
Тры месяцы таму, таксама ў верасні, я зноў з'ехаў - са значна больш цяжкім настроем, чым у 2011-м.
СА свядомасцю, што я ўсё рабіў не так. Я верыў у тое, у што верыць не варта было. Я прымаў жаданае за сапраўднае. А белыя стужачкі добрыя толькі на вяселлі...
Можна, вядома, суцяшацца тым, што восенню 2011 года я ўсё сабе патлумачыў правільна. На гэтай лесвіцы праз прыступкі не скачуць; большасці расейцаў дэмакратыя пакуль да лямпачкі; пажыццёвая дыктатура будзе. Праўда life span у гэтай пажыццёвасці прадбачыцца істотна больш кароткім, чым у 2011 годзе, але нават гэта мяне не радуе. Таму што тры гады таму гіпатэтычны шанец на эвалюцыю быў, а цяпер яна - усё. Цяпер толькі хардкор.
Да асцярожнасці заклікаць позна. Дзверы, уласна, ужо зачыніліся. Застаецца толькі гадаць, які будзе наступны прыпынак. Там скрыжаванне з трох станцый, і цягнік можа павярнуць на любую. Станцыі называюцца «Лубянка», «Бірулёва» і «Плошча рэвалюцыі». З майго пункту гледжання, гэта як выбіраць паміж чвартаваннем, спаленнем на вогнішчы і расстрэлам. Пры такім выбары я, зразумела, за расстрэл. Праўда, тэарэтычна ёсць яшчэ стоп-кран. Але толькі тэарэтычна".