Правілы жыцця Сяргея Міхалка
- 11.01.2015, 13:39
Лідар BRUTTO распавёў пра свае правілы жыцця.
Іх прыводзіць сайт bruttoband.ru.
У дзяцінстве я любіў фантазіяваць, гуляць у вайнушку і смяшыць сяброў. Я верны сабе да гэтага часу.
Калі ты новенькі, найлепш адразу пабіцца з самым моцным у класе. Нават калі ты прайграеш, у тайных школьных рэйтынгах табе дадуць высокую ацэнку, і астатнія надоўга адстануць.
Больш за ўсё я любіў урокі працы і чарчэння, хоць і не паспяваў па гэтых прадметах - паяльнікам прапякаў форму, напільнікам здзіраў пальцы, а тарка ў падарунак маме на 8 Сакавіка ў мяне была самая каравая. Чарціў таксама агідна - тлустым алоўкам, без разметкі, потым спрабаваў выправіць - рабіў толькі горш. Таму я да гэтага часу захапляюся працоўнымі і майстрамі, паколькі мне не даступныя іх таленты і ўменні.
На зборах у веласпорце ў Горным Алтаі мясцовыя хуліганы кідалі ў нас камяні і спускалі сабак. Іх гэта забаўляла. Я ведаю, што такое «інтарэс натоўпу».
Бацькі марылі, каб я хадзіў у музыкальную школу, бо дзіця вайскоўцаў павінна быць інтэлігентным. Яны купілі мне піяніна. А я хацеў на самба і авіямадэльны гурток. У музыкальную хадзіў сяк-так, піяніна зламалася. Бацькі выклікалі наладчыка за 25 рублёў, і ён хутка знайшоў няспраўнасць: я схаваў рагатку ў піяніна і забыўся пра яе. Мама страціла 25 рублёў, а я добрую рагатку і атрымаў чосу.
Вайсковыя маршы, парады для мяне былі святам. Я не задумваўся, што за ўсім гэтым стаіць. Я хацеў, каб бацьку адправілі служыць у Афганістан. Тады б у нас быў аўтамабіль, дыван, а ў мяне джынсы і японскі магнітафон. Я не думаў, што там могуць забіць.
Першае тату я зрабіў за кампанію і п'яным, дзеля понту, і некалькі разоў перарабляў потым. Іншыя былі ўжо прыгожыя і па справе, але на тым месцы па-ранейшаму крывы портак і невядома што. Часам найлепш зрабіць нешта новае, чым выпраўляць старыя памылкі.
Вонкавы эфект і акцэнт на стэрэатыпах пераконваюць лохаў у любой ахінею. Аднойчы ў культасветвучылішчы я прадаў мажорам пачку гарбаты напалову з беларускімі каноплямі, а каб было пераканаўча, я нават паліў з імі вушак і гучна смяяўся. Яны таксама ржалі і хвалілі «чуйку».
Першы выступ «Ляпісаў» па ТБ я глядзеў у 37-м аддзяленні псіхушкі, куды трапіў пасля перадазіроўкі «джэфам», самапальным наркотыкам з салутана. Побач сядзелі нейкія грузіны, аўтарытэт з Фаніпаля, галоўны ўрач, санітары, дзяжурны мент і яшчэ некалькі сістэмных «шрубавых». Усе былі ў аднадушным захапленні. Упершыню побач з імі быў сапраўдны «х*й з тэлевізара», як выказаўся бандыт са Слуцка. Я стаў зоркай аддзялення і нядрэнна правёў два тыдні ў закрытай напаўтурэмнай установе.
Рэцэнзія на першы канцэрт «Ляпісаў» была разгромнай. Другая - абуранай: на фестывалі мастацтваў мы не выканалі ніводнай ноты: п'яны басіст зваліўся з комбікам і не змог ўстаць, а бубнач чамусьці выкінуў палачкі, як толькі выйшаў на сцэну, і трапіў імі ў работнікаў культуры. На трэцім канцэрце мой прыяцель Вася Гагарын, мастак і каратыст, парваў мой акардэон, і мы пабіліся за кулісамі магілёўскага ДК усёй групай, за гэта нас знялі з праграмы. На чацвёрты канцэрт прыйшло ўжо 100 нашых фанатаў. Скандалы і дрэнная слава падарылі мне першых прыхільнікаў. І ўсіх наступных.
BRUTTO - гурт ўсяго майго жыцця. Чаму я так кажу? Таму што бачу, як нарэшце пазл складваецца ў пярэстую і маштабную карціну, ад якой нельга адвесці погляд.
Я прыехаў ва Украіну, у Гурзуф, у 18 гадоў. Наша менская банда ўдзельнічала там у бойцы супраць мясцовых гопнікаў і бандытаў. Пра гэтую бойку пазней нават здымалі фільм - у ёй загінулі два хіпаны. Мы засталіся пажыць у Крыме, і я паставіў рэкорд ялцінскай набярэжнай, калі за адзін вечар зарабіў 180 рублёў. Мой рэпертуар быў найлепшым - Цой, «Дзіўныя гульні», «Нуль», Летаў, Баярскі, Антонаў і блатняк. А побач танцавалі нашы напалову голыя прыгажуні-нефармалкі. Крым - мой.
Шнур - мой антыпод. Ён паэтызуе лад жыцця, які ў рэальным жыцці хутка вядзе да фіналу. Бухаць, трахацца як свіння, быць цынікам і несціся, як запалены цягнік, можа толькі герой коміксу або сам Шнур - багаты і паспяховы. Тыя, хто яго пераймае, адразу дохнуць.
У мяне мат - прылада барацьбы. У «Ленінграда» мат - танны понт інтэлігентаў, якія косяць пад «блатных». Своеасаблівая «галантарэйная» мова абэрыўтаў.
Я ў року з 15 гадоў. Я піў, ужываў наркотыкі, дэбашырыў і ладзіў оргіі - рабіў усё, каб здавацца стромкім рок-героем. Але сапраўднай рок-зоркай стаў, толькі калі завязаў з усёй лухтой, заняўся спортам і ператварыўся ў прыкладнага сем'яніна.
Тое, чым я займаюся, - гэта фізкультурна-аздараўленчы бокс. На рынг не змагу выйсці – Я не ўмею нармальна абараняцца і дрэнна рухаюся. На трэніроўках я адпрацоўваю ўдары ў мяшок «лапы» трэнера, праводжу лёгкія спарынгі, працую са скакалкай, брусамі і гантэлямі. Гэтага дастаткова для прафесійнага артыста, але мала нават для баксёра-аматара.
З жонкай пазнаёміўся ў цягніку. Я быў п'яны і хацеў выкінуць з вагона мастацкага кіраўніка яе тэатра. Яна яго адбіла і выратавала небараку ад катастрофы, а мяне, магчыма, ад турмы. Тады яна ненавідзела «Ляпіса». Праз пяць гадоў мы сустрэліся зноў і закахаліся з першага погляду. Першы погляд не абавязкова бывае з першага разу.
Нянавісць і раздражненне - часам найлепшая матывацыя для сур'ёзных дзеянняў, чым смага тварыць дабро ці жаданне выратаваць чалавецтва. Добрых намераў я бачыў у тысячы разоў больш, чым добрых учынкаў.
Люблю буйныя формы - фільмы «Метраполіс», «Грамадзянін Кейн», «Бразілія». Дэкарацыі, масоўка, маштабы мяне ўражваюць больш, чым псіхалагізм маналогаў або бездакорная акторская гульня.
Інтэрв'ю - гэта калі паспавядаешся і чакаеш суцяшэння, загадзя ведаючы, што бацюшка потым раскажа ўсім пра твае грахі, свядома скажаючы факты і смакуючы гадасці. І наогул, ты мусульманін-шыіт, а чамусьці зайшоў у царкву адвентыстаў сёмага дня. Даваць інтэрв'ю - гэта як апранацца і прыхарошвацца, гледзячы ў люстэрка задняга выгляду.
Калі бацьку паставілі дыягназ «хвароба Паркінсона», лекары далі яму ад сілы 10 гадоў жыцця. Подзвіг мамы, сястры і, галоўнае, яго асабісты подзвіг дазволілі яму пражыць яшчэ 17 гадоў. Чалавек здзяйсняе подзвігі не ў адзіночку. Ёсць тыя, дзеля каго ўсё робіцца, і ёсць тыя, хто стварае неабходныя для подзвігу ўмовы.