Танны АМАП

• Ірына Халіп
• 30.10.2020, 10:32

Прадаваць, акрамя таварышаў па службе, ім больш няма чаго.

Карнік, памятай: ты каштуеш танна. Выкрыць цябе - справа некалькіх гадзін, а то і хвілін. Проста ведай пра гэта. І задумайся, нават калі ты ніколі раней гэтага не рабіў.

Беларусы абышліся без усялякіх фондаў дапамогі, без каардынатараў і без падачы заявак. Ніякай бюракратыі. Проста ў тую ноч, калі амапаўскі вырадак уварваўся ў кватэру на Арлоўскай, у адной з інтэрнэт-супольнасцяў даслоўна праз пяць хвілін пасля таго, як відэа з кватэры распаўсюдзілася ў сеціве, нехта напісаў: заплачу 200 даляраў за асабовыя звесткі гэтага неандэртальца, які махае дубінай. Іншы прапанаваў дадаць сотню, трэці - дзве сотні, чацвёрты - тры. І яшчэ пара чалавек далучылася. Так і сабралі за дваццаць хвілін 1400 даляраў. А праз тры гадзіны імя, прозвішча, мабільны тэлефон, профіль у сацсетках і звесткі жонкі таго АМАПаўца ўжо блукалі па Інтэрнэце. Прычым здалі яго свае ж - тыя, што побач палкай махаў, у счэпцы супраць беларусаў стаялі, бегалі з крыкамі па вуліцах, палохаючы дзяцей, і бухалі па-чорнаму пасля акцый пратэсту. Магчыма, нават называючы адзін аднаго братачка ці яшчэ якім-небудзь сентыментальным глупствам.

Цяпер мы ведаем: кошт гэтага бескарыснага таварыства, гэтай баявой дружбы, гэтай цэхавай салідарнасці - 1400 даляраў. І тое завышаны. Таму што ён вельмi хутка і негатыўна адрэагавалі людзі на тую бойню на Арлоўскай. Але не сумняваюся: калі б пасля першага сказу 200 даляраў не было іншых ахвотных - дадаць яшчэ грошай да першапачатковага лоце, - то грамадзянін Таляренок быў бы «здадзены» і за дзвесце баксаў. Сума для іх не такая ўжо важная.

Сапраўды, куды можа выдаткаваць грошы АМАПавец? На гарэлку і шашлыкі на прыродзе - ну не пра Фларэнцыю ж яны мараць. А на «пагулянкі» і заробку стае. Мяжа мараў - дамок на прыродзе, але зараз і гэтая мара занадта небяспечная: вось быў у Балабы дамок, ды знік. Згарэў чамусьці. Нават гарадская кватэра, дзеля якой ідуць служыць у АМАП, і тая перастае адпавядаць формуле «мой дом - мая цытадэль». Вось распісалі ж сцены ў доме таго ж Балабы з пазначэннем кватэры, у якой жыве карнік. І з кожным з іх адбудзецца тое ж самае. Так што бяспечней сядзець у інтэрнаце ва Уруччы. Праўда, тады наогул незразумела, куды падзець грошы, атрыманыя за перадачу асабовых звестак баявога таварыша зацікаўленым асобам. Зрэшты, гэта не дзеля будучых выдаткаў робіцца.

Памятаю, як летам 2011 года, выйшаўшы з-пад варты, я патэлефанавала мужу сукамерніцы. Лена ўжо амаль год сядзела ў СІЗА. Я расказала ейнаму мужу ўсё, што ведала пра яе крымінальную справу. «Ды справу я чытаў, - сказаў ён. - Купіў у яе ж следчага флэшку з усімі матэрыяламі справы за тры тысячы баксаў».

Следчы той браў, вядома, не па-амапаўску, - даражэй. Бо там жа не адзін чалавек фігуруе, а шмат - і аператыўнікі, якія з сукамерніцай «працавалі», і пракуроры, якія ёй працягвалі тэрміны ўтрымання пад вартай, і дзяржаўныя чыны, якія давалі супраць яе сведчанні (гэтыя наогул у пратаколах з адрасамі і тэлефонамі ). Гэта значыць прыстойная база звестак сышла з КДБ за тры тысячы даляраў.

Уся рэч у тым, што прагнасць і прадажнасць - іх генетычны код. Гэбушны следчы гандлюе крымінальнымі справамі не таму, што на хлеб не стае: проста ён прагны і продажны. АМАПавец, не задумваючыся, раскажа ўсім ахвотным імя і адрас калегі не таму, што добрыя грошы прапанавалі, а таму, што для яго гэта натуральна – даводзіць да векдама і прадаваць. А прадаваць, акрамя сяброў, больш і няма чаго. Так што сябры і таварышы хутка становяцца таварам. Прычым вельмі танным: гэта ў тую ноч шчодрыя беларусы прыстойную суму за некалькі хвілін сабралі, але нават калі б яны прапанавалі ў дзесяць разоў менш - усё адно, не гэты, дык іншы ахвотна расказаў бы інфармацыю. І дзеляцца. Неўзабаве будуць адзін аднаго локцямі і палкамі расштурхваюць, каб першымі паспець прадаць інфармацыю і атрымаць пару купюр на прапіць.

І гэта вельмі добра, што ўсе яны не маюць ні прынцыпаў, ні перакананняў, ні ведаў хоць пра што-небудзь. Больш не трэба ўзломваць базы звестак і здымаць з карнікаў балаклавы з дапамогай кампутарных праграм: самі прыйдуць і будуць адзін з аднаго зрываць тыя балаклавы так азвярэла, як ніколі дубінкамі не махалі. Нам засталося толькі трохі пачакаць - без лішніх высілкаў.

Так што памятай, карнік: ты каштуеш нядорага. Але пакуль не ўсе спісы складзеныя, у цябе застаецца шанец. Так што паспяшайцеся здаць калегу, пакуль ён не здаў цябе першым.

Ірына Халіп, спецыяльна для Charter97.org