«Менск, чакай мяне ў наступную нядзелю!»

• 2.11.2020, 9:53

Мы не збочым.

Чытачка сайта Charter97.org, якая ўзяла ўдзел у нядзельным Маршы, напісала шчыры ліст, адрасаваны сваёй сяброўцы.

«Ленку, як жа страшна, калі побач страляюць. Калі гукавыя гранаты выбухаюць. Калі людзей хапаюць проста ў цябе пад нагамі. Страшна, але ў той жа час прачынаецца такая крыўда і лютасць. Крыўда за тых, каго схапілі, за тых, хто пацярпеў. Злосць на сябе, што могуць так спакойна біць і хапаць, значыць трэба ісці наперад. А ты баішся, ногі як ватныя, сэрца б'ецца як звар'яцелае. У вушах шум ад крыкаў і выбухаў, баліць рука, хочацца ўцячы і схавацца дзе-небудзь, дзе ціха і цёпла. Але злосць прымушае ісці, ісці міма гэтых у балаклавах, гледзячы некаторым у вочы.

Ты ведаеш, яны не могуць вытрымаць погляд, практычна ўсе адводзяць вочы. Сорамна? Калі ў сабак у чорным яшчэ засталося сумленне, то так, сорамна. Можа, ім страшна? Там былі вайскоўцы, хутчэй за ўсё - тэрміновай службы. Дзеці, ім і праўда страшна. Большасць не можа вытрымаць погляд жанчын. Ім сорамна і страшна.

Калі я гэта разумею, мой страх, не, панічны жах, сыходзіць. І я іду наперад, міма людзей у чорным, міма алівак. Побач баявая сяброўка, ідзем счапіўшыся з ёй у локцях (не хапала яшчэ і яе страціць). Вось хлопец, які расхінае куртку перад накіраванай у яго зброяй з крыкам «Страляй! Мы не баімся», паджылая жанчына, якая смела размаўляе вырадкамі, лаецца. Вайсковец ва ўзросце здымае шалом і балаклаву, гаворыць з ёй спакойна, кажа, што ён не вораг, просіць людзей не выходзіць на праезную частку, таму што там АМАП.

Мы ідзём да прызначанай мэты. Мы не збочым, мы будзем глядзець у вочы кожнаму зверу яшчэ на нашым шляху. Мы дойдзем! Да канца! Да перамогі! Менск, чакай мяне ў наступную нядзелю!» - піша наша чытачка.