Злачынная бяздзейнасць царка

• Віктар Гавароўскі
• 16.03.2020, 14:18

Якія казачныя ілюзіі жывуць у галаве старшыні Нарніі?

Калі пасля навагодніх свят, паволі даядаючы мамчыны катлеты, я гультаявата прагортваў у сеціве навінавую стужку, у ёй ужо паведамлялася, што ў Кітаі зноў ўспышка нейкі атыпічнай пнеўманіі.

Я пазяхнуў, і палез глядзець статыстыку англійскай прэм'ер-лігі.

Прайшлі Каляды, НГ і Вадохрышча. На стале, побач з ноўтбукам, стаяла сціплая талерка з разгрузнай салаткай, а інтэрнэт поўніўся весткамі, што ў нейкі там «бубуханні» разгулялась нейкая трасца.

- Ого..., - пазяхнуў я, - спадзяюся, яны справяцца. І перагартаў на навіны мясцовай палітыкі і эканомікі.

Калі яшчэ тыдні праз два прымільгалася і назва каранавіруса, і геаграфічнае размяшчэнне Ухань (які апынуўся больш людным, чым уся мая краіна), і стала ясна, што кітайскі Новы Год замест «шоўмастгон» сядзіць у цвёрдым карантыне пры НС, я абменьваўся меркаваннем аб гэтых дзіўных падзеях з сябрам, і казаў: «Напэўна, нешта сур'ёзнае, калі такія захады. Хоць бы да нас не дабралася».

Сябар мой, разумны і прыстойны, гісторык з адукацыі, паблажліва ўсміхнуўся на маю аддаленую трывогу, і папрасіў параіць добры сямейны фільм на вечар.

Дзён праз дзесяць YouTube быў напоўнены відэа аб пастапакаліптычнымі пустымі вуліцах кітайскага мегаполіса, на ўсю моц стараліся журналісты з наіўнымі жартачкамі, а са свету сталі прыходзіць звесткі аб першых заражаных за межамі Кітая. Тады я выказаў сваё онлайн-меркаванне на форуме, у якім актыўна камунікую. Тлумачыў я пра тое, што гэтая зараза, відавочна, актыўна распаўзаецца, ды яшчэ і з доўгай інкубацыяй, і з улікам таго, наколькі свет стаў глабальным, ёсць не вельмі шмат шанцаў, што гэта будзе праблема адной краіны. І думаць аб прэвентыўных мерах трэба ўсур'ёз ужо сёння, зыходзячы з простай жыццёвай мудрасці: часам лепш перастрахавацца, чым недастрахавацца. У адказ па мне выстралілі залпам агрэсіўнай іроніі, і адзінкавымі стрэламі пра змову сусветных фармацэўтаў.

Я не стаў доўга спрачацца, а проста пайшоў, і купіў у найбліжэйшай аптэцы дзясятак масак. Я ж параноік, і таму сцяміў, што калі змова, то быць хутка і дэфіцыту.

Прайшоў яшчэ тыдзень, цягам якога свет усё больш накрывала, адзенне свету ўсё больш было падобнае на саван, а ні пра які «не страшней за грып» разумныя людзі гаворкі ўжо не вялі. Заканчваўся люты. Я папрасіў жонку не плакаць, а схадзіць па рэцэпты да дзіцячага лекара, каб узяць на запас лекі для нашага пяцігадовага дзіцяці-алергіка. Я ж параноік, і не выключыў далейшых перабояў з пастаўкамі. А некаторыя лекі дзіцяці неабходныя жыццёва.

Пачатак сакавіка. Кітайцы малайцы. Але нейкі старанна прыхаваны гамон дзеецца ў Персіі, дзе захворваюць і паміраюць людзі з вышэйшай эшалона ўлады. А што там робіцца на ніжніх паверхах? У Італіі разгортваецца трывожная карціна, пакуль толькі на поўначы. У цэлым, неўзабаве не застанецца краін, дзе б ні было заражэння. У нашых суседзяў, палякаў, выяўляецца першы носьбіт. Мы з жонкай і дзіцем тэрмінова збіраемся, і едзем у Польшчу, каб здаць там запланаваны дарагі аналіз з алергалогіі, якога ў Беларусі не робяць. Мы спяшаемся, таму што я параноік, і ўпэўнены, што хутка межы перакрыюць. Сусед чуе аб маёй паездцы, смяецца і махае рукой: «Ды хто яе перакрые? Беласток згніе без беларусаў». На календары было 6-га сакавіка.

Апісваць наступныя дні аж да сёння сэнсу не бачу. Навіны пайшлі лавінай. Кашмар у Італіі, а цяпер і ў Гішпаніі. Паўсюднае скасаванне мерапрыемстваў і прыпыненне чэмпіянатаў. Закрыццё межаў, сур'ёзныя каранцінныя мерапрыемствы. Публічныя асобы, якія першапачаткова скептычна ставяцца да гэтай тэмы, раптам загаварылі пра сур'ёзнасць праблемы. САЗ абвясціў пандэмію. Многія краіны ўвялі рэжым надзвычайнай сітуацыі.

І ў гэты вельмі сур'ёзны момант, калі вакол разгортваюцца такія нетрывіяльныя і небяспечныя падзеі, калі суседзі нашай краіны ідуць на беспрэцэдэнтныя крокі для максімальна магчымага спынення эпідэміі, а некаторыя краіны паказалі яркі, наглядны, але зусім трагічны прыклад спазнення ў прыняцці адэкватных мер, мы бачым толькі мірганне вейкамі Караніка, не які можа прыняць пастановы нават са студэнтам, не кажучы ўжо пра пастановы для ўсёй краіны. І ўся краіна, вачыма кіраўніцтва глядзіць праз ружовыя лінзы на празрыстыя граніцы, і прыдуркавата усміхаецца.

Я не ведаю, якія казачныя ілюзіі жывуць у галаве старшыні Нарніі, патанулага ў сваім паталагічным самападмане, але складаецца адчуванне, што ніякіх аб'ектыўных звестак ён папросту не ўспрымае. Я б зусім не здзівіўся, калі б высветлілася, што пра колькасць заражаных каранавірусам у Беларусі яму асабіста дакладвае Ярмошына. Да таго ж, яго ўсюдыісная баязлівасць ніколі не думала ні пра чыю бяспеку, акрамя як пра бяспеку уласнай шкуры, тысячу гадоў нікому не патрэбнай.

А народец? А народзец няхай сабе заткнецца, і разыходзіцца па рабочых месцах. Бач ты, халопы хвалявацца надумалі! У нас указам забароняць каранавірус, а ўсіх няўдачнікаў, якія наважыліся здохнуць за межамі планавай статыстыкі, з досведу Ірана закапаюць у траншэі з вапнай.

Я вось думаю, ці не пара анансаваць найлепшае лячэнне ад каранавіруса? Не, праўда! Хто ў нас аплот рэжыму, яны ж абаронцы айчыны? Ну не вашывая ж інтэлігенцыя - тыя самыя «фашысты» - з іх прагай ведаў аб сапраўднай гісторыі дзяржавы і любоўю да роднай мовы? Не-е-е... Нашы выратавальнікі - толькі АМАП! Вось прама ў поўным абмундзіраванні і трэба будзе іх пасылаць у інфекцыёнкі: кожнаму хвораму - па адным амапаўцу! Асабліва цяжкім - па два! Там яны выканаюць свой абавязак перад народам, і калі камусьці не дастаткова лекаў або апаратаў ШВЛ, то нашы бравыя ваяры разгоняць вірус дубінкамі, і адаб’юць яго атаку шчытом. А калі пры гэтым яны будуць чытаць уголас абярэг - цытатнік Лукашэнкі, то вірус, несумненна, аб-цца ад страху, і неадкладна адступіць. Гэтая сістэма выбудоўвалася доўга, яны яе абаранялі, і таму, я ўпэўнены, з гонарам з новай задачай справяцца.

Таму што ні аб якой іншай асаблівай падрыхтоўцы да эпідэміі я, як звычайны сярэднестатыстычны параноік, не ведаю. Пан не дазволіў паведаміць.

Але ж не, хлушу! Міністэрства аховы здароўя вылілася выступам у стылі «сам дурань». Ніякіх карантын не трэба, у нас усё пад кантролем, а хто не верыць - той панікёр.

Паважанае Міністэрства аховы здароўя!

Ды не панікёр я, а параноік! У краі самых чэсных выбараў і нязбытных дэвальвацый, дзе пырскаюць у паветра дэзадарантам «Савок» і не хочуць распавядаць праўду пра наступствы Чарнобыля, любому хоць трохі свядомаму грамадзяніну павінна быць вядома: калі чыноўнік разявіў рот, значыць, ён хлусіць.

І калі нас у гэтыя дні спрабуюць супакоіць, а лічбы афіцыйна заражаных растуць не ў матэматычнай прагрэсіі, а ў статыстычнай мэтазгоднасці, значыць не выключана, што рэальная колькасць заражаных ад нас хаваюць. Альбо і само Міністэрстве аховы здароўя пра іх папросту не ведае.

У сетцы сціжма паведамленняў пра тое, як людзі вяртаюцца на Радзіму, і ніякага кантролю не атрымліваюць. Шмат абурэння ад дзікага ў гэтых умовах фармалізму на мяжы, дзе нішто нікога не xxx.

У нас у Ваўкавыску прадпрыемствы цяжкай прамысловасці раскіданыя спрэс. Нямала жанчын і процьма мужчын пакідаюць свае сем'і і мігруюць па замежжы ў пошуках працы. Адных дальнабойшчыкаў у горадзе не адна сотня. І калі яны пасля рэйсаў, вахты або напрацаваных змен вяртаюцца дадому, у сем'і, хто-небудзь цікавіцца імі? Вы пра што?...

Я параноік, а не прарок. І не магу ведаць, па якім сцэнарыі ў нас пойдзе каранавірусная інфекцыя. А раптам пакуль да нас сур'ёзна вірус дабярэцца, так да таго часу ён ужо мутуе да якой-небудзь больш-менш бяспечнай формы? Або сонейка вясновае пачне паліць градусаў трыццаць, і натуральны ўльтрафіялет спыніць эпідэмію. Не выключана, што нам дапамогуць іншапланетнікі, і скінуць наўпрост у Дразды прабірку з вакцынай. Ну, або нарэшце, мы апынемся абраным Божым народам, і да нас ніякая зараза прыліпнуць не зможа. Ну ці мала, га?

Але хутчэй за ўсё, зроблены мы з таго ж Божага цеста, што і жыхары астатняга грэшнага свету. І значыць, нас чара гэтая таксама не міне. А калі дапусціць, што колькасць схаваных інфіцыраваных цяпер досыць вялікая, - а на гэта, на жаль, усе шанцы, - то у нас магчымая сітуацыя яшчэ складанейшая, чым у Італіі.

Вы ж не думаеце, што кваліфікацыя нашых лекараў і забеспячэнне нашых бальніц вышэйшае за італійскае? І што будзе, калі накрые - нас? У нас перад вачыма быў наглядны ўрок, і фора ў пару тыдняў. Але, відавочна, што мы не скарыстаемся ні тым, ні іншым.

Я думаю, гэты год можа быць пераломным у лёсе АРЛ. Калі нас нейкім цудам Гасподзь не зберажэ, і логіка развіцця эпідэміі пры злачынным бяздзейнасці ўладаў забярэ шмат жыццяў, не факт, што і самыя адданыя сабакі даруюць руцэ, што корміць. Таму што за злачынную бяздзейнасць царкоў могуць паплаціцца жыццямі сваіх блізкіх і жыхары неба міністэрстваў, і укормленыя дэпутаты, і важныя качкі выканкама, і бессаромныя міліцыянты, і ганебныя гэбэшнікі. Яны абаранялі яго, пакуль ён абараняў іх сем'і. А калі здарыцца шмат нябожчыкаў, то хто яго ведае, як пасля пойдзе. Праўда? ...

Ну, а што ж рабіць нам - чэлядзі пад падаткамі, якую і на карантын то не пушчаюць з прычыне таго, што гэтых самых падаткаў гаспадар не далічыцца?

Распавяду трохі сумную гісторыю даўняга вечара. Прыехаў я, значыцца, увечары ў прадуктовы гіпермаркет, калі людзей у ім ужо аб'ектыўна менш. Я сядзеў у машыне і назіраў за уваходам: ні адзін чалавек за 10 хвілін не зайшоў у краму, надзеўшы маску. Разумеючы, якім жа параноікам буду выглядаць, я пакруціў маску ў руцэ і надзеў яе. Я выдатна пачуў меркаванне вірусолагаў, што маска не абараняе, і хоць апошнія звесткі кажуць што нейкі эфект усё ж такі ад нашэння ёсць, але я то надзеў яе не для бяспекі. А для павагі перад іншымі - таму што я кантактаваў апошнія дні з тымі, хто вяртаўся з-за мяжы. І я сам быў у Польшчы. І таму я не ведаю, ці не пераносчык інфекцыі - я? Мне 47 гадоў, хлопцы, і я даўно не імкнуся камусьці спадабацца, а проста жыву са сваіх прынцыпаў. Гледзячы з цікаўнасцю ў твары землякоў, я адчуваў прыкрасць ад таго, што ў кожным другім поглядзе чыталася насмешка. А калі я сядзеў у машыне, мне ў спіну крыкнулі, іранічна і працягла: «Карррранааавіііііірус!!!»

Вы маеце рацыю, землякі! Бо я параноік, а жыць трэба не задумваючыся, і твар зрабіць прасцей!

Але я вельмі баюся, што кпіны гэтыя спадуць толькі тады, калі хутка пачнуць запаўняцца могілкі. Ды баюся, позна будзе...

Да чаго ж я заклікаю? Я заклікаю не ставіцца да віруса бесклапотна. Паніка ні да чаго, але адкуль Вам ведаць, як адрэагуе на вірус арганізм менавіта Ваш? Вас так запэўнілі, што маладыя не паміраюць? Тры разы «ХА»! ХА-ХА-ХА!... Ну добра, Вы патрапілі ў 80% тых, хто перахварэе без усялякіх праблем, а Вашы бабулі з дзядулямі здольныя? А бацькі? А калі ім патрэбна будзе дапамога, але да таго часу наступіць калапсу бальніцы і месцаў не будзе не тое, што ў рэанімацыі, але і ў калідоры? Так-так, так ужо было... І ў Ухань, і ў Ламбардыі, і ў Іране...

Рэкамендацый па бяспецы ў інтэрнэце процьма. Агульныя правілы вельмі падобныя. Вывучыць іх і імкнуцца прытрымлівацца - на самай справе можна, хоць і стомна. Як і пасядзець на добраахвотным карантыне. Хоць, і гэта напружвае яшчэ больш. Але паберажыце калі не сябе, то сваіх старых. Можна бясконца лаяць усякую ўладу, але ў такія моманты нельга перакладаць на ўладу і ўласную адказнасць. Інакш, чым вы лепшыя за той вірус, які начапіў карону, і думае толькі пра сябе?

Віктар Гавароўскі, чытач Charter97.org