Курскі рубеж палкаводца Ына

• УЛАДЗІМІР ХАЛІП
• 31.10.2024, 11:32

Адным словам, дачакаліся.

Сталін вяртаецца ў Расею. Бо поспехі ў цяперашняй улады нечуваныя. Вось і пачала пракудзіць безаглядна. Яна так размахнулася, так заганарылася і пайшла колам, што ўжо не можа спыніцца. А вось каб пасталець, апамятацца, вярнуцца да сваіх сціплых вытокаў, тут і думаць няма чаго. Усё яшчэ здаецца, быццам не стае нечага. Нафта дарагая, вось у чым бяда. Шалёных грошай назапасілі. Да таго ж інэрцыя занадта вялікая. Амбіцыі наогул без мяжы. І таму ўсё пайшло ўразнос, кулём.

Аднак краіна вялікая. Нават у такой кругаверці асцярожных, разважных таксама вакол выявілася нямала. Асабліва сярод людзей чыноўнікаў, адказных. Такія ні пры якім надвор'і краіну ў крыўду не дадуць. На іх, як на вядомых чарапахах, уся гэтая сістэма трымаецца. І ніякія катаклізмы і іншыя выпрабаванні гэтай суворай і непахіснай супольнасці ніпачым.

А самы мэтанакіраваны з іх, вядома ж, губернатар Валагодскі. Таму што ён ужо даўно ўразумеў сабе, што без жалезнай улады Расеі ў цяперашнім свеце нічога не свеціць. Раскрадуць. Расцягнуць. Падмануць. І забяруць у тайгу. Потым шукай - свішчы. І апынецца ў выніку, што нават чалабітную падаць тут ужо няма каму. Куды ні зірні, вакол толькі ворагі, зайздроснікі і проста прорва і стынь.

Ёсць, вядома, Пуцін - адзін на ўсіх. Але паўсюль яму не паспець. Занадта шмат межаў і раптоўных прарэх выявілася. А ў дадатак да ўсіх клопатаў і абавязкаў ён яшчэ такую непад'ёмную ношу ўзваліў на сябе. Не чакалі і не варажылі, а тут раптоўна жудасная і доўгая вайна ў чыстым выглядзе раптам прыкаціла. Аднак у Крамлі і наваколлях значыцца яна пад сціплым нікам СВА. Магчыма, у гэтай падмене палягае нейкая глыбокая таямніца. Але не губернатарская гэта справа змрочныя задумы дзейнага правадыра нясціпла разгадваць.

Галоўны ж абавязак адказнага расейскага губернатара - гэта ўлавіць сутнасць моманту, заўважыць галоўную мэту ў тытанічных намаганнях таго, хто ў гэты момант стаіць ля крамлёўскага штурвала, і ненадакучліва пазначыць неадольнае жаданне ў цяжкае імгненне прыйсці на дапамогу. А калі трэба - нават падмяніць на пасадзе. Як гэта зрабіць ва ўмовах сталай змены рытму пасоўвання краіны да яе непрадказальнага заўтрашняга дня, доўга думаць не давялося. Губернатарскі кабінет ужо даўно абчэплены партрэтамі слупоў зніклай у мітусні дзяржавы. Тут і выдатныя члены палітбюро, і чырвоныя маршалы, і нават незабыўны Лаўрэнцій Паўлавіч ва ўсёй красе. Яшчэ не адрынуты партыяй і паплечнікамі не расстраляны.

У чым сэнс экспазіцыі? Ды ўсё ў тым жа - Расеі патрэбная жалезная рука. Інакш зноў усё пойдзе насуперак усяму. І азірнуцца не паспееш, як ужо ў Крамлі апынецца хвацкая кампанія ахвочых «таксама пастырнаваць». А губернатары - народ канкрэтны. Святых разважанняў ні сабе, ні іншым не дазваляюць. Прынцып у іх просты: задумана - зроблена. За гэта іх так безаглядна любіць народ. І вось ужо стаіць на трывалым пастаменце таварыш Сталін у поўны рост. У бронзавым шынялі да пят, у вайсковай фуражцы і вядома – у ботах. Адным словам, дачакаліся. Вярнуўся. Гатовы паўстаць перад народам. Навошта?

А за тым, што зноў у Расеі вайна. І ўжо доўжыцца трэці год. І баі ідуць недзе пад Курскам. Не, гэта не тая курская дуга. Гэта нешта зусім іншае. Яшчэ ў жніўні начальнік генеральнага штаба даклаў Пуціну персанальна, што абмежаваная група ўкраінскіх вайскоўцаў, якія ўварваліся на расейскую тэрыторыю, атрымала рашучы адпор. І паспяхова выцясняецца з Курскай вобласці. Галоўнакамандуючы рапартам генерала, здаецца, быў задаволены. Інакш не паказалі б гэта ўсё на тэлевізіі. Але час ішоў.

І вось ужо глыбокай восенню, калі на саміце БРІКС у Казані журналісты прысталі з дакучлівым пытаннем аб гэтай гісторыі, Пуцін раптам натхніўся і расказаў аб унікальнай ваеннай аперацыі. Там увогуле наспявае кацёл. Расейскае войска здзейсніла імклівы кідок і ўзяла ў аблогу дзве тысячы ўкраінскіх вайскоўцаў. Які поспех! І гэта там, дзе расейскія войскі ўжо так доўга не могуць выблытацца з навязанай ім тактыкі мабільных баёў, сталай змены абстаноўкі і незаменных страт. Гэта туды ён угаворваў сябра і хаўрусніка Ына накіраваць свае найлепшыя войскі. Раптам пашанцуе!..

А што ж культавая статуя былога правадыра? Забыліся, нябось, у мітусні, заштурхалі ў камору да лепшых часоў. Нічога такога! Гісторыя яго цудоўнага з'яўлення народу выйшла за межы губернатарскай зоны і стала здабыткам мас. Ужо ідзе народная дыскусія аб тым, дзе ж вызначыць годнае месца правадыру савецкіх часоў. Зразумелая справа, галасы падзяліліся. Не ўсе згодныя, што яму трэба рушыць у бок Курска, каб там натхняць навабранцаў і іншых вайскоўцаў.

На гэты конт меркаванні розныя. Хтосьці ў Волагдзе мяркуе, што такому манументу самае месца перад музеем Варлама Шаламава - перад домам яго бацькоў, адкуль пісьменнік яшчэ ў маладосці быў дастаўлены на доўгія гады проста ў сталінскі ГУЛАГ. А некаторыя ўвогуле ўпэўненыя, што гэтай скульптуры месца на адным з расстрэльных палігонаў. Такіх на прасторы былога Савецкага Саюза не злічыць.

А салдат у Курскай вобласці натхняць на смерць за правадыра цалкам зможа паважаны Кім Чэн Ын. Гэты нікога не забудзе - ні сваіх, ні чужых. Ён жа не толькі правадыр, але і маршал. А калі пашанцуе, то і да вышэйшага чыну даслужыцца.

Генералісімус - гэта крута.

Уладзімір Халіп, спецыяльна для сайта Charter97.org.