Лукашэнка ўжо на лесапавале

• Ирина Халип
• 8.11.2024, 14:53

Арцель «Марная праца».

На месцы Лукашэнкі я б на найбліжэйшыя месяцы схавалася ў адной з рэзідэнцый і сядзела там ціха да чарговай (не згадаю ўжо, якой па ліку) інаўгурацыі. І хай там, за сценамі, супрацоўнікі хлебазавода нумар чатыры, выхавацелі дзіцячых садоў, акушэркі і перадавыя экіпажы бетонамяшалак запісваюць ролікі з лямантамі «надо!» і крычаць, шырока ўсміхаючыся, «не подведи, отец родной, без тебя нам не жить!». Хай бы запаскудзілі сабой усю інфармацыйную прастору, і Лукашэнка меў бы магчымасць ціха сядзець, папіваючы гарбату, некалькі месяцаў: глядзець тэлевізар, пасылаць пасланца па лекі ў аптэку, замаўляць піцу і глядзець з Качанавай, якая ўладкавалася ў кутку з вязаннем, хакей.

Але Лукашэнка ўсё яшчэ не разумее, у чым шчасце. Ён, як усе апошнія гады, баіцца, што народ падумае, быццам ён зусім хворы і ў кепскім стане. І лезе на экраны, удаючы з сябе мацака. Не ведаю, якімі стымулятарамі напампоўваюць яго перад кожным выхадам на вуліцу, але відовішча выходзіць непераканаўчае. Таму што людзі даўно ўжо злыя, яны не гатовыя забыцца і прабачыць, яны прагнуць рэваншу і пільна сочаць за кожным крокам і жэстам самазванца ў пошуках слабасці і нямогласці. Дарэчы, і сачыць жа не надта даводзіцца - дастаткова раз-другі кінуць лянівы погляд на манітор або экран, калі там хто-небудзь транслюе афіцыйныя мерапрыемствы. І колькі б Лукашэнка ні нацягваў на сябе спецыяльна для фотасесій спартыўную форму, канькі і лыжы, злы позірк беларуса імгненна адзначае ўсё. Напрыклад, як на другі паверх на саміце СНД падняцца не змог, а паехаў на ліфце, хаця яго прыяцелі жвава скакалі па сходах, а яны таксама ўжо даўно не юнакі. Вечны таджыкскі правадыр Рахмон старэйшы на некалькі гадоў, Такаеў старэйшы, Пуцін - аднагодак, але ўсе ідуць сваімі нагамі. І па сходах, і па Чырвоным пляцы. І толькі Лукашэнка на другі паверх едзе на ліфце, а па плошчы едзе на электрамабільчыку, бо на хаду сіл няма. І хіба фота ў трэнінгавых штанах можа кагосьці падмануць?

Ведама ж, не можа. Таму трэба час ад часу рабіць пару рухаў рукамі ці нагамі, якія імітуюць фізічную актыўнасць. Прычым не ў чыстым полі, каб не выглядаць ідыётам, а сярод людзей. Ведама ж, правераных і надзейных, гэта значыць прапагандыстаў. Яны звыклыя, сябе не выдадуць, рагатаць гучна не стануць. Мусіць, менавіта з гэтай мэтай і быў прыдуманы чэмпіянат у сячэнні дроў для прапагандыстаў - каб Лукашэнка мог узяць у рукі сякеру і цэлых некалькі секунд яе трымаць. Потым ён павінен сказаць правільныя словы аб тым, што кожны мужык павінен умець калоць дровы, а кожная баба павінна шукаць сабе толькі такога, які коле іх няспынна і з задавальненнем. І ўсё, можна адпачываць на пяньку, пакуль прапагандысты будуць ствараць карцінку вясёлага масавага свята - коліва, распілоўвання і здабычы агню трэннем. А спецыяльна для жанчын – конкурс у коліве дроў патэльняй (гэта не мая фантазія, у іх драўляным свеце прапагандыстак сапраўды прымусілі калоць дровы патэльняй).

Дарэчы, гэты чэмпіянат і прыдумалі менавіта тады, калі Лукашэнка пачаў хістацца, страчваць раўнавагу і прытомнасць, а ў народзе з'явіліся ўпартыя чуткі пра яго хваробу, што дагэтуль замест зняпраўджвання атрымлівае толькі шматлікія пацвярджэнні. Першае коліва дроў прайшло ў 2022 годзе, і з таго часу ўсе прыстасаваліся: загадзя падпілоўваюць калоды, якія падсоўваюць Лукашэнку, так што яму застаецца толькі крыху закрануць - і калода геаметрычна дакладна разлятаецца на патрэбную колькасць паленцаў. Масоўка загадзя вучыць і рэпетуе рэплікі, якімі суправаджае працэс набліжэння правадыра з сякерай да спецыяльна падрыхтаванага калоды, каб своечасова гікнуць, свіснуць, завулюлюкаць і захоплена запішчаць: "Вось гэта сапраўдны майстар-клас, дзякуй!". Чаляднікі пільна сочаць, каб выпадковае непадпілаванай калоды не было ў радыусе дзеяння сякеры. Мэта простая: беларусы павінны гэта ўбачыць і сказаць нешта накшталт "ды ён яшчэ цалкам сабе агурочак!". Але атрымліваецца арцель “Марная праца” - беларусы не вераць.

Зрэшты, сёе-тое карыснае ў гэтым ёсць: да лесапавалу лепш падрыхтавацца загадзя.

Ірына Халіп, адмыслова для Charter97.org