Гэты нумар не пройдзе

• УЛАДЗІМІР ХАЛІП
• 24.12.2024, 14:23

Новы год, якога так доўга чакалі, ужо на гарызонце.

Яшчэ крыху і... А вось тут узяць бы паўзу і нават азірнуцца. Ці шмат радасці прынёс людзям гэты год, звычайны быццам бы дваццаць чацвёрты, з якім усё ўжо спяшаюцца развітацца? Таксама спадзяваліся калісьці, а можа, быдзе ўдалым і, нарэшце, скончыцца вайна. Не, не адгадалі. Не дачакаліся, І гэты год сыходзіць, як і ўсе папярэднія, не спрабуючы нават учапіцца, затрымацца, застацца з намі на новы тэрмін. А навошта гэта яму? Не прэзідэнт, не начальнік, не службовая асоба. Ніякіх снежаньскіх цудаў і мудрагелістых штук. Проста сваёй чаргой прайшоў яшчэ адзін год нашага жыцця. Паглядзім яму ўслед і сустрэнем Новы. З тымі ж спадзяваннямі. Да яго засталося ўсяго нічога.

Тым больш, што часы ў нас вельмі лютыя, жартаў не любяць, на дробязі не разменьваюцца. Тут што ні дзень, дык асобная гісторыя. Чаканая і непахісная. Да таго ж перад Новым годам прынята разбіраць старыя завалы, бязлітасна выкідваць усё лішняе проста на памыйніцу, і снаваць хаця б на студзень няўяўна дзёрзкія планы. А ўжо пра тых, хто быццам бы надзелены даверам народа, і казаць няма чаго. Час зараз сапраўды складаны надзвычай.

І нават інтарэсы не адпавядаюць часам агульнаму плану. Хтосьці ўсё чакае нецярпліва навагодніх свят, а хтосьці зацыклены проста на студзеньскай інаўгурацыі прэзідэнта Трампа і лёсавызначальных перамовах з ім. Зусім нядаўна адзін такі правадыр і ў сумяшчальніцтве заваёўнік, надумаў не марудзіць дарма і наўпрост звярнуцца да ўсёй сваёй краіны, атрымаць падтрымку і парадаваць яе тым, што бачыцца яму ў будучыні. А заадно і адказаць на самыя набалелыя пытанні. Звалася гэта "Жывой лініяй". Стала гэта ўжо традыцыяй. І дазваляла крамлёўскай уладзе трымаць дзяржаву ў форме.

На гэты раз усё ў іх было весела і файна. Сыпаліся пытанні. Бегалі паўсюль увішныя дзяўчаты, уваходзілі нейкія дзядзькі са сцягам "адтуль". Умацоўвалі яго тут жа над галавой правадыра. А той быў на кані. І шырокімі мазкамі ва ўсіх навідавоку ствараў светлы вобраз будучага года. Ніякі Дзед Мароз нікому не быў патрэбны, бо ўсім адразу стала зразумела, што падарунак да Новага года роднай уладай падрыхтаваны адзін на ўсіх. І, вядома ж, гэта той самы "Арэшнік". У яго цені так радасна і бесклапотна было ўсім, хто любіць беззапаветна сваю айчыну і гэтую клапатлівую ўладу. А заадно і іншым, каму даўно ўжо не хацелася «кузькіну мать» камусьці выразна паказаць.

Правадыру заўсёды нялёгка гаварыць з народам. Але тут узнікла адразу такая атмасфера ўзаемнага даверу і ўзаемаразумення, што ён расслабіўся і пачаў гаварыць шчыра. І нават жартаваць на ўсе застаўкі. Вось, здавалася б, з якога перапуду яму ўздумалася раптам распачаць гэтую жудасную, крывавую вайну пад недарэчнай мянушкай СВА? А тут высветлілася, што ўсё гэта было не дарма. Проста ён ведае і разумее ўсіх сваіх паплечнікаў. А іншыя яму нецікавыя. Таму і словы ўзнікалі простыя і зразумелыя кожнаму. Трэба было толькі нагадаць пра нешта сваё, але амаль забытае. «А ведаеце, калі ў нас усё спакойна, ціха, стабільна, нам сумна. Застой. Хочацца руху!..»

Краіна перавяла дыханне і ахнула здзіўлена - вось яно! Так доўга чакалі, так спадзяваліся. А тут амаль імгненна стала ўсё на свае месцы. Якая там, на сухі лес СВА? «Движуха»! Роднае сэрцу слова. А каб ніхто больш не сумняваўся, што гэта галоўны трэнд будучага года, надумалі краіну ашаламіць. І навагодняе тэлевіншаванне адрасаваць народу не з Крамля, не з Краснай плошчы ці іншых краявідаў лютай улады, а проста з фронту. Гэта будзе выдатна. Каб кулі свісталі ля скроні. «Движуха!».

Паслугачы адобрылі. Радасна і шумна. А служба бяспекі адмовілася наадрэз вывозіць строга ахоўваны аб'ект у зону баявых дзеянняў. Небяспечна і непрадказальна. Так і скончыўся самы адчайны парыў да будучай славы. А як было гэта задумана! І які файны быў бы фінт перад яшчэ не запланаванымі перамовамі з Трампам. Але ўсё сарвалася з-за нейкіх дурных правілаў. А можа, узяць усё пад свой кантроль і самому арганізаваць сваю ахову? Не, нельга. Парадак павінен быць строгім і пэўным.

Каб не мітусіцца ў супярэчнасцях службовых інструкцый і ўласных загадаў, лепш было сысці, адасобіцца ў цішы кабінета і папрацаваць з дакументамі. Нікога не выклікаць. І пачаць з агляду бягучых навін. Але і гэта не дапамагло. Яны былі ўсе быццам з планеты няўдачнікаў. Бунты. Катастрофы. Свавольства прыроды. Штормы гоняць разліты мазут на краснадарскае ўзбярэжжа. Украінскія дроны атакуюць аэрадром у Мілераве. У Міжземным моры тоне расейскі сухагруз. Жудасць беспрасветная.

І адзін толькі прасвет у гэтым кашмары. Нешта простае і зразумелае. Лусака. Замбія. Два чалавекі падазраюцца ў спробе "нашкодзіць з дапамогай вядзьмарства" прэзідэнту краіны Хакаіндэ Хічэлеме. У якасці бясспрэчнага доказу ў аднаго з гэтых зламыснікаў выяўлены амулеты і два жывыя і вельмі спрытныя хамелеоны. Зламыснікаў чакае строгі суд і няўхільнае пакаранне. І тут жа партрэт прэзідэнта, які зазнаў страшную пагрозу - сумны і прыгнечаны. Ён так верыў у сваіх выбарцаў, а яны... Якое вераломства, аднак!

І гэта перад Новым годам! Калі нават тут, у Крамлі, які-небудзь неапазнаны Дзед Мароз са сваім падазроным падарункам так і плішчыцца пракрасціся ў самы запаветны кабінет. Дурныя задумы!

Калі краіна ў «движухе», гэты нумар не пройдзе.

Уладзімір Халіп, адмыслова для сайта Charter97.org