Рэпетыцыя пад Суджай
- Аркадий Бабченко
- 13.08.2024, 15:31
Усмешлівыя салдаты-пераможцы на амерыканскай бронетэхніцы на скрыжаваннях.
У дваццаць другім украінскія памежнікі днямі ўтрымлівалі зусім непрыстасаваныя пазіцыі, у тым ліку і ў атачэнні. Бо змагаліся за сваю зямлю.
У дваццаць чацвёртым расейскія памежнікі проста натоўпам здаюцца ў палон малалікім групам уварвання. Каторы ўжо раз. Так было заўжды.
Міф пра подзвіг савецкіх памежнікаў ствараўся ўжо пасля вайны - галоўным яго архітэктарам быў Уладзімір Басаў, так-так, той самы Дурамар з «Залатога ключыка» - а яшчэ рэжысёр фільма «Шчыт і меч» пра дзяржаўную мяжу і лаўрэат прэміі КДБ.
А ў сорак першым мяжа пасыпалася проста цалкам. У палон здаваліся сотнямі тысяч. Памежнікі былі кінутыя сваёй дзяржавай адразу. Войска проста не было. Давялося Сталіну прымаць загад пад нумарам 227 - больш вядомы як «Ні кроку назад». І толькі расстрэламі і загараджальнымі атрадамі ўдалося спыніць уцёкі войска — і толькі на Волзе.
Ледзь не да сярэдзіны еўрапейскай часткі краіны дабеглі.
Пад Суджай зараз адбываецца і яшчэ адна рэпетыцыя. Рэпетыцыя паражэння фашысцкай дзяржавы.
Заўважылі, што на сучасных відэа – усё тое ж самае, што і ў кінахроніцы 1945-га з Берліна?
Мясцовыя жыхары з разгубленымі тварамі, якія не разумеюць, як гэта ўсё магло адбыцца і як жа гэта так выйшла, пакорліва працягваючыя аўсвайсы войску-вызваліцелю - я маю на ўвазе зараз не РСЧА - і, лісліва гледзячы ў вочы, пытаюцца, а што зараз з намі будзе.
Усмешлівыя салдаты пераможцы - хай і тактычныя, але на гэты момант пераможцы - на амерыканскай бронетэхніцы на скрыжаваннях: ідзі, украінскі гімн вучы, дурань, лупцаваць зараз цябе будзем, вось што будзе.
Абсалютная адсутнасць улады, прыдуркаваты дыктатар у бункеры, гітлерюгенд у акопах з фаўстпатронамі, кінутыя ў апошняй надзеі спыніць танкі…
Рэпетыцыя мінулага-будучыні. І гэта будзе. Гэта таксама абавязкова будзе. Так, не зараз. Так, не заўтра. Так, мусіць, не праз год, і нават не праз пяць. Але будзе абавязкова.
Слава Украіне!
Аркадзь Бабчанка, «Тэлеграм»